Ստեղծագործության մեջ թաքնված է հոգեբանական խորը իմաստ։
Շեշտը դրված է երեխաների դաստիարակության վրա, երբ ծնողները, մեծահասակները, շատ հաճախ, առանց խորը մտածելու անում են արտահայտություններ , որոնք հետք են թողնում երեխայի մտածելակաերպի, հոգեկան ներաշխարհի վրա ։
Այս վերլուծությունը ստեղծագործության մեջ անում են երկու տարեց, իրենց կյանքն ապրած մարդիկ, ովքեր նույնպես անցել են
այդ ամենի միջով։ Մեծահասակները երեխաներին մշտապես մեղադրում են, որ ինչ որ սխալ նրանք միտումնավոր են անում, բայց դրա փոխարեն անհրաժեշտ է, խոսել, հասկանալ և բացատրել։
Հեղինակը նշում է շատ կարևոր մի փաստ ևս. որ բոլորս մանուկ ժամանակ այդ ամենի միջով անցնելիս գիտակցում և հասկանում ենք, բայց, երբ դառնում ենք մեծահասակ ու հասնում է պահը երեխաներին խրատելու և դաստիարակելու, բոլորս անում ենք այդ սխալները ։
Հաճախ մեծահասկի անդադար մեղադրանքին հաջորդում է, երեխայի անտեսված արդարացումը , որ ինքը միտումնավեր չի արել։ Այդ պահին վերանում է ուսուցչի, ծնողի և երեխայի մեջ եղած կապը։
Չկան լավ և վատ սովորողներ, 《գերացանցիկներ》և《ծույլիկներ》,չի կարելի առանձացնել , և ինչ որ չափանիշ տալ երեխային, քանի որ, երբ երեխային պիտակավորում ենք ծույլ ածականով, նա սկսում թաքնվել, ետ քաշվել, չի ձգտում դեպի լավը։ Մի օր էլ իր անհաջողությունների հետ մնում է միայնակ։
Ստեղծագործության մեջ, ի դեմս Պաբլո Պիկասոյի, հակադրվում են հանճարը և ծույլը։ Հասարակությունն դարձնում հանճարին՝ հանճար, ծույլին՝ ծույլ։ Զուգահեռներ են տարվում հարուստ ու աղքատ, բարեկիրթ ու տգետ մարդկանց միջև։